Onlar ölüyorken

Siz orada yoktunuz!

Ben gözlerini gördüm

Ölmüş bir çocuğun.

Yıpranmış bir gazetede,

Annesini yanına yatırmışlardı

Annesini ölü sanmıştım!

Sonra annesi kalktı,

Ağlamıyordu!

Çünkü suyu çekilmişti kuyusunun.

“Bir Hıçkırıktı Geçmiş Zaman” şiirinde öyle söylüyor M. Burak Sezer.

Aylan’dan Eylül’e, Bodrum’dan Ankara’ya değin ve Muhammed’den Leyla’ya, Arakan’dan Ağrı’ya dek içte ve dışta günahsız güvercinlerin katli, gayri sözü de hükümsüzleştiriyor.

Şiir limanının mısra halatlarına sığınalım. İmgelerimizi af dileme bâbında onlara adayalım. Ve bu meyanda 21 Ocak 1993’te Silvan’da yazdığımız “Gözlerime Akan Çocuk” şiirini paylaşalım:

Bir hıçkırıktı geçmiş zaman

Yakamda bir rozet suçluluklar

Gözlerimin buğusu duman duman

Gölgesinde ip atlıyor çocuklar

Akköpüklü atlar geçecek dörtnala

Toynakları gözbebeğimde yangın

Resmini çizin ve anlatın çocuklara

Demir yumrukları var ayrılığın

Bir çocuk sesinde hissetmek ölümü

Ve teslim olmak bir çiçek açışına

Gözlerime bahsetmeyin öldüğümü

Ve çocukları gömmeyin gözyaşıma

O çocuklar ki beni anlayabilir

Fakat siz esirsinizdir çığlıklara

Çağdaş günahları yıkanın bir bir

Ve teslim olun çocuklara!..